Wat doe je als er geen student naar je les komt?

Deze vraag stelde een student vorige week in de yogales. We waren met z’n tweeën, deze keer. Het was een keer voorgekomen, de laatste les voor mijn reis naar India waren er geen studenten.

O nee, er komt niemand!

Ik checkte de tijd en liet het feit tot me doordringen. Niemand! Ik bleef een tijdje op mijn yogamat zitten.

Een wirwar van gedachten drong zich aan me op. Geen prettige gedachten. De uren van  lesvoorbereiding, eindeloos muziek zoeken, het uur dat ik er al was, kosten van de zaalhuur,  en natuurlijk het bekende ego-stemmetje: ‘willen ze wel les van jou? ben je wel goed genoeg’? Dat alles buitelde over elkaar heen.

Ik ruimde de materialen op en ging naar huis. Niet blij!

Blijf ik doen wat ik doe?

Het was niet mijn enige activiteit, die niet lekker liep. Ik vroeg me al een tijdje af of ik wilde blijven doen wat ik nu deed. Of ik het wel echt graag deed.
Tijdens de lang gedroomde, en nu aangebroken periode van reizen, wilde ik daar een antwoord op vinden.

Attachment

Vorige maand was ik in India en daar viel me iets op aan de straat- en strand verkoopsters. Ze blijven vragen of je iets wil kopen, ook al heb je een uur ervoor nee gezegd. Ze reageren niet met ongeduld of emotie, dringen ook niet aan. Ze lopen naar de volgende potentiële klant en vragen opnieuw.

Het drong meteen tot me door: ze hebben geen last van het antwoord dat je geeft. Ze nemen het niet persoonlijk.

Interessant!

Ik ben er voor jou!

Mijn grote valkuil heet: anderen willen helpen, want ik wil zo graag goed doen. Ik heb het mijn hele leven gedaan in alle beroepen en rollen die ik heb gehad.  Mijn drama is dat ik niet zo succesvol ben, als ik had gehoopt. Dat is mijn oordeel.

Misschien herken je deze valkuil wel in jezelf of in anderen. De hulpverleners, dienstverleners, leraren, adviseurs, het zou me niet verbazen als deze valkuil veel voorkomt in dit soort beroepen.

De enige ben ik!

Het is makkelijker om je op een ander te richten, dan op jezelf. Logisch, onze zintuigen, onze waarneming is meer naar buiten gericht, dan naar binnen. En van jongs af word ons geleerd om rekening te houden met anderen, het culturele, dan wel opvoedingspapje, waarmee je groot word gebracht.

Ik ben me ervan bewust, dat als ik graag goed wil doen, dan is dat omdat ik daarvoor waardering krijg van de ander en vóóral van mezelf. Dat klinkt misschien raar, maar ik ben mijn eigen grootste criticus.

Als er geen studenten, geen klanten komen, of mijn advies word niet overgenomen (het drama van de HR adviseurs, …. ook jaren in werkzaam geweest), dan geef ik mezelf nog eens extra op mijn kop. En wat een rotgevoel is dat.

Doen wat ik doe, voor mezelf  

Elke ochtend doe ik Sadhana (ochtend discipline). Er is niemand die daar op toekijkt. Dagelijks doe ik EFT. Voor mezelf. Ik heb er baat bij.

Ik blijf doen wat ik doe, voor mezelf.

Ik ga niet meer naar huis als er geen student komt. Het enige feit dat er dan is, is dat ik op dat moment geen teacher ben. That’s all!

Adem diep in, hou ontspannen vast…… en adem uit. Ik neem de tijd voor mij. Ik ben alles wat er is.

Deze blog heb ik voor mezelf geschreven en voor ons beide gepubliceerd